Prolog

   Zawsze lubiłam być w centrum uwagi. Nigdy mi to nie przeszkadzało i zawsze uważałam to za normalną część mojego życia. Byłam jedynaczką, pochodzącą z dosyć znanego w przeszłości, rodu Malfoy’ów. Tak, tak. Ów sławy niegdyś Draco był moim ukochanym ojczulkiem. Musze przyznać, że dziwiłam się większości, dlaczego ciągle traktują go za chłopaka, którym kiedyś był. Przecież każdy popełnia błędy, prawda? Z opowiastek babci, dowiedziałam się, że kiedy założył już rodzinę całkowicie się zmienił. Wraz z mamą wywróciliśmy jego świat do góry nogami. Oczywiście wciąż męczyły do zdarzenia z przyszłości. Mroczny znak od tak przecież nie zniknie, tylko z biegiem czasu czarne kontury, jakby to nazwali mugole- tatuażu, stały się coraz bledsze.

  O tym, że jestem czarodziejką wiedziałam już od najmłodszych lat. Moje pierwsze moce objawiły się już we wczesnych latach i bardzo się z tego cieszyłam. Moi rodzice byli znakomitymi czarodziejami i ja również chciałam podążyć w ich ślady. Dlatego tak bardzo cieszyłam się na widok listu ze szkoły, do której uczęszczają wszyscy tacy jak ja. Hogwart, och jak ja pragnęłam już tam być!

  Jednak teraz wolałabym, czym prędzej zniknąć z powietrzni świata i udawać, że wcale nie posiadałam tej przeklętej mocy. Czułam na sobie palące spojrzenia osób, które zdążyły się już zgromadzić wokół mnie i… nieruchomego ciała u moich stóp. Słyszałam głuche okrzyki przerażenia i nawet cichy płacz jakiś dziewczyn, jednak nie potrafiłam nikomu spojrzeć w twarz. Co ja najlepszego narobiłam?! Patrzyłam na ciało z coraz to bardziej rosnącą paniką i strachem. Poczułam jak mięśnie nóg drgają i nie wytrzymując ciężaru mojego ciała, uginają się. Upuściłam różdżkę i drżącymi dłońmi, najdelikatniej jak tylko potrafiłam, położyłam głowę chłopaka na kolanach. Palcami dotknęłam jego szyi chcąc wyczuć chociaż słaby puls. Ogarnęłam mu z czoła włosy, przy okazji wplatając palce w mięciutkie loki. Nie potrafiłam napatrzeć się na piękne rysy jego twarzy. Nawet teraz, kiedy leżał nieruchomo w moich ramionach i powinnam była myśleć tylko tym, żeby przeżył, przez chwilę wstrzymałam oddech nad jego pięknem. Wachlarz ciemnych, długich rzęs padał cieniem na jego jeszcze lekko zaróżowiałe policzki. Malinowe usta, które tak często miałam okazję całować i zasmakować, zastygły w grymasie bólu, który musiał poczuć, kiedy... 

Zacisnęłam wargi, tłumiąc krzyk rozpaczy. Spuściłam głowę i pozwoliłam słonym łzą popłynąć po policzkach. Tuliłam do siebie jego ciało, kołysając się jakbym usypiała go do snu.

Bałam się spojrzeć na klatkę piersiową chłopaka, ale w końcu ciekawość zwyciężyła. Na ten widok z moich ust wydarł się cichy jęk rozpaczy. Biała koszula, którą miał tego dnia na sobie była postrzępiona w niektórych miejscach i cała we krwi, która sączyła się z otwartych ran. Zamarłam na ten widok. To niewinne zaklęcie z nazwy potrafiło wywołać takie szkody na ciele.

Nagle poczułam mocne szarpnięcie, które odsunęło mnie od ciała. Usiałam zaskoczona na zimnej trawie i spojrzałam wprost w płonące ze wściekłości oblicze mojego najlepszego przyjaciela.

-Zayn..

-Coś ty kurwa zrobiła?!- wysyczał przez zaciśnięte zęby. Ton jego głosu dobił mnie jeszcze bardziej. Kolejna fala łez potoczyła się po moich policzkach. Otworzyłam usta, ale nie wypłyną z nich żaden dźwięk. Nie wiem jak mogłam wytłumaczyć się z tego wszystkiego. Po prostu nie wiedziałam, dlaczego rzuciłam to zaklęcie! W tym momencie, przez parę sekund czułam się jakbym moim ciałem zawładnął ktoś inny. Wszystkiemu, co się stało mogłam się tylko przyglądać tak jakby z boku, bezradnie.

Zayn obdarzył mnie jeszcze raz zimnym spojrzeniem i odwrócił się do przyjaciela, sprawdzając tak ja wcześniej, puls.

  Usłyszałam ciche pomruki i podniesiony głos jednego z nauczycieli, więc uniosłam wzrok do góry. Od strony zamku, przedzierał się wysoki mężczyzna o bardzo jasnych własnych blond włosach, tak bardzo podobnych do moich. Zacisnęłam mocno powieki, kręcąc delikatnie głową. Nie, tylko nie on. Ojciec przedarł się przez ostatni rząd tłumu i stanął jak wyryty przed naszą trójcą. Jego oczy szybko przeskoczyły z mojej osoby na Zayn’a, aż w końcu napotkały ciało. Znieruchomiał, a jego twarz nie zdradzała kompletnych emocji. Jednak znałam go już przez dłuższy czas i zdążyłam zauważyć ten błysk w oku. Przez chwilę wydawał się nieobecny, wpatrując się jak zahipnotyzowany, jakby przypominał sobie coś okropnego, co dotyczyło przeszłości.

  Zacisnął wargę i ukląkł przy mulacie.

-Odsuń się Malik!- Malfoy wyciągnął z kieszeni peleryny różdżkę i wyszeptując pod nosem zaklęcie, zaczął przesuwać nią nad klatką piersiową Harry’ego. Na naszych oczach rany momentalnie zaczęły się zasklepiać, a krew jakby wsiąkała na nowo w ciało.

-Koniec zbiorowiska. Proszę natychmiast wracać do zamku!- odparł na tyle głośno, żeby wszyscy mogli go usłyszeć. Wszyscy nie chcieli narazić się nauczycielowi eliksirów i zarazem opiekunowi Slytherynu, więc posłusznie wykonali jego polecenie. 

Patrząc na oddalających się ludzi uznałam, że pora w końcu wstać. Nie wiedziałam czy mam na tyle siły, wiąż byłam wstrząśnięta tym wszystkim, ale udało się. Stałam na nogach i patrzyłam jak Dracon znów operuje różdżką i ciało Harry’ego powoli unosi się z ziemi. Cało lewitowało na poziomie bioder nauczyciela, jakby leżało na niewidzialnych noszach.

-Malik, zanieś ciało Styles’a do skrzydła szpitalnego. Tam się nim zajmą.

Zayn skinął głową i szybko wykonał polecenie. Blondyn poczekał jeszzce chwilę, aż chłopak będzie w bezpiecznej odległości i zrobił krok w moją stronę. Skuliłam się pod palącym spojrzeniem jego tęczówek. Jeszcze nigdy w życiu tak na mnie nie patrzył. Biła od niego wściekłość, rozczarowanie i... strach przede mną?

-Do dyrektora.- syknął i nie czekając na moją odpowiedź, zostawił mnie samą na błonach. Stałam wpatrując w oddalającą się sylwetkę ojca i znów poczułam podobne emocje, tak jak wcześniej, tuż przed rzuceniem zaklęcia na Harry'ego. Coś lub ktoś siedział w mojej głowie. Teraz wyraźniej słyszałam mrożący krew w żyłach głos, który namawiał mnie do okropnych rzeczy.

-Nie! Zostaw mnie w spokoju!- zacisnęłam dłonie w pięści przyciskając je do uszu, ale nie potrafiłam odgonić się od tego głosu.

*

Jest i prolog. Nie sądziłam, że tak szybko dodam. Myślałam, że podzielę się nim z Wami, dopiero kiedy będę miała szablon, ale nie potrafiłam się powstrzymać.

O dziwno, jestem z niego zadowolona. Cholera, strasznie mi przypadł do gustu. Mam nadzieję, że im Wam się spodoba :)

Na samym początku myślałam, że będę pisać to opowiadanie jako pamiętnik głównej bohaterki, ale zobaczymy jak to wyjdzie.

Czekam na Wasze opinie, mam nadzieję, że kilka sie tutaj znajdzie.

Pozdrawiam. xx

CZYTASZ=SKOMENTUJ