Jeden.

Oto pierwszy rozdział. Jestem w miarę z niego zadowolona. Mógł być ciut dłuższy, ale w ostatniej chwili zrezygnowałam i zostawiłam go taki jaki widzicie. Długo zastanawiałam się jak zakończyć. Nie potrafiłam wymyślić lepszego zakończenia, wybaczcie.

Myślałam, że chociaż to opowiadanie zdobędzie większe grono czytelników, ale cóż. Już nie wiem jak mam Was zachęcić. Rozdział pisałam długo i dodaję go dla Was. Kiedy pojawi się następny, nie wiem. Zobaczę czy w ogóle będzie sens myśleć o ciągu dalszym.

Dziękuję za komentarze pod prologiem, kocham Was xx

CZYTASZ=SKOMENTUJ

~~*~~ 

1 września 2012 r.

  Obudziłam się z krzykiem ze łzami spływającymi po policzkach. Pot spływał mi po plecach zimnym strumieniem. Usiadłam na łóżku i złapałam się za pierś, czując jak szaleńczo bije mi serce. Sen, który przed chwilą doświadczyłam, był tak realistyczny, że przez moment musiałam ochłonąć i upewnić się, że to co mi się przyśniło nigdy nie miało miejsca.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu, oddychając z ulgą, że znajduję się w swoim pokoju w dworze Malfoy'ów. Oparłam się na jednej ręce, a drugą zebrałam włosy z twarzy. Zamknęłam oczy oddychając głęboko. W głowie znów mignęły obrazy zakrwawionego ciała Harry'ego i wzdrygnęłam się. Nachyliłam się nad nocna szafką i otwierając pierwszą szufladkę z góry wyciągnęłam z niej mugolski telefon. Rodzice nie byli zbytnio zadowoleni z tego, że korzystam z wynalazków nie magicznych, ale w końcu przystali na moje błagania. Tak łatwiej było mi się przynajmniej skontaktować z przyjaciółmi. Wysyłanie listów sowami było teraz takie dziwne. Odblokowałam wyświetlacz i przez moment patrzyłam na duże cyferki, pokazujące 4:15. Nie był to odpowiedni moment, żeby dzwonić czy wysyłać wiadomość, ale musiałam wiedzieć, że wszystko u niego w porządku.

Wybrałam szybko numer-trzęsące się ręce troszkę mi to uniemożliwiały- i przycisnęłam telefon do ucha. Nerwowo wystukiwałam rytm palcami o materac, czekając. Odebrał po sześciu sygnałach.

-Halo?- na dźwięk jego niskiego zachrypniętego od rozespania głosu, z moich ust wydarł się cichy, przerywany jęk ulgi.

-Hej, Bels? Co się stało?- jego głos stał się nieco mocniejszy. W oddali usłyszałam szelest pościeli, zapewne usiadł na łóżku i wyczekiwał na moją odpowiedź. Przed oczami mignął mi wyraz twarzy jaki zapewne musiał teraz mieć.- Kochanie, wszystko w porządku?- spytał lekko podenerwowany, tym, że dalej nie odpowiedziałam.

Odruchowo pokiwałam głową, ale dotarło do mnie, że nie może przecież tego zobaczyć. Odchrząkałam, czując gulę rosnącą w gardle.

-Tak, wszystko w porządku. Po prostu...- zamilkłam. Nie mogłam mu powiedzieć, co przed chwilą mi się przyśniło.- Ech, po prostu już nie mogę się doczekać, kiedy się zobaczymy.

Do moich uszu dotarł jego melodyjny śmiech i mimo woli uśmiechnęłam się do siebie. Udało mi się go zmylić, dobrze. Nie chciałam, żeby jeszcze niepotrzebnie martwił się tym głupim koszmarem.

-Jeszcze tylko kilka godzin. Też nie mogę się doczekać.-czułam jak uśmiecha się do telefonu.- A teraz idź spać, bo jeszcze zaśpisz na pociąg. Widzimy się na peronie. Dobranoc.

-Dobranoc- mruknęłam w odpowiedzi i rozłączyłam się. Nie mogłam się wręcz doczekać, kiedy w końcu dotrę na peron i spotkam się z nim, z przyjaciółmi. Każdy przez tegoroczne wakacje gdzieś wyjechał, a ja spędziłam te dwa miesiące wolnego w domu. Kilkanaście tygodni męczarni. Ojciec zapragnął w końcu spędzić z nami czas. Sprosił calutką rodzinę do naszego domu i zaczął odnawiać kontakty. To były naprawdę męczące wakacje. Chociaż muszę przyznać, że z tego wszystkiego najbardziej ucieszyła mnie wizyta babci. Po śmierci dziadka, kilka lat temu, wyprowadziła się od nas i zamieszkała na obrzeżach Londynie, kompletnie się od nas odcinając. Bardzo przeżyła stratę męża, było to widać po jej zachowaniu, wyglądzie. Marniała w oczach. Od tamtego czasu nasz kontakt zmalał i widywaliśmy się z nią tylko przez święta. Lubiłam jej towarzystwo, może też przez to, że w dzieciństwie, kiedy rodzice byli zajęci swoimi sprawami, mogłam liczyć na nią. Opiekowała się mną, opowiadała różne historie, główne związane z magią. Najbardziej lubiłam, kiedy wspominała o Hogwarcie.

  Opadłam na puszyste poduszki jeszcze przez chwilę wpatrywałam się w baldachim mojego łóżka. Na oślep położyłam telefon na nocnej szafce i owijając się pierzyną jak kokon, przygotowałam się do ponownego zaśnięcia. Bałam się zamknąć powieki i tego co może się pod nimi pojawić, ale przecież musiałam być wypoczęta. Za kilka godzin musiałam dotrzeć na peron. Tam czekała mnie kilku godzinna podróż, a potem uczta w Wielkiej Sali.

Westchnęłam i zacisnęłam powieki. Czekałam na przypływ obrazów z minionego koszmaru, ale nic takiego się nie pojawiło. Mogłam zasnąć spokojnie.

  Przeraźliwy ryk lokomotywy wdarł się do mojej głowy. Skrzywiłam się lekko, ale na moich ustach zakwitł szeroki uśmiech. Wracałam do najukochańszego miejsca na ziemi. Przepychałam się z dużą walizką przez tłum, szukając znajomych twarzy. Stanęłam na palcach i wyciągnęłam szyję, żeby rozejrzeć się wokół i wtedy ich zobaczyłam. Harry, Zayn i Cath stali przy jednym z wejść do wagonów. Byli pogrążeni w rozmowie, wiec nie marnowałam czasu na wołanie i wymachiwanie rękoma, tylko ruszyłam w ich stronę. I tak by mnie nie usłyszeli przez ten ogólny wrzask. Mijałam pełno rodzin, które żegnały się ze swoimi dziećmi i ani trochę nie było mi smutno, że przybyłam tutaj sama.

-Iz!- wykrzyknęła przyjaciółka, kiedy pojawiłam się zaraz obok. Puściłam rączkę walizki, żeby móc ją uściskać.

-Już myśleliśmy, że się nie pojawisz i jak rok temu zobaczymy się dopiero na uczcie.- mruknął Zayn, który przytulił mnie zaraz po dziewczynie. Wzniosłam oczy ku górze i prychnęłam cicho. Rok temu, mój ojciec ubzdurał sobie, że nie będziemy podróżować ze wszystkimi uczniami, tak jak to zwykle było w zwyczaju. Jako nauczyciel musiał stawiać się wcześniej w szkole i minionego roku przybrał mnie ze sobą. Teraz kategorycznie mu odmówiłam i nie był z tego powodu zadowolony.

Zayn odsunął się ode mnie, klepiąc mnie delikatnie po policzku i łapiąc Cath za rękę wszedł po schodkach do wagonu.

-Poszukamy jakiegoś wolnego przedziału. Nie przesadzajcie z czułościami, bo jeszcze pociąg wam ucieknie.- oczywiście musiał rzucić zgryźliwą uwagą. Uśmiechnął się głupkowato, a ja pokazałam mu język. Ach, ten Zayn.

Harry tylko się zaśmiał kręcąc głową. Spojrzał na mnie i bez żadnych słów rzuciłam się w jego ramiona. Zanurzyłam głowę w zagłębieniu jego szyi, zaciągając się zapachem jego perfum.

-Nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłem.- usłyszałam jego zachrypnięty głos tuż przy moim uchu i poczułam przyjemne dreszcze rozchodzące się po moim ciele. Jego dłonie powoli przemieszczały się po moich plecach, głaszcząc je delikatnie.

-Ja za tobą też.- odsunęłam się tak, aby móc spojrzeć mu w twarz. Pogłaskałam opuszkami palców jego policzek, a ten uśmiechnął się w odpowiedzi, pokazując urocze dołeczki. Dziabnęłam jednego z nich delikatnie, śmiejąc się widząc jego reakcję.

-Och, nie tylko nie to.- jęknął, udając poirytowanego, ale uśmiech goszczący na jego ustach mówił iż wcale nie ma nic przeciwko. Zsunął dłonie na moje biodra i zbliżył twarz tak, że czułam jego ciepły oddech na ustach. Zacisnęłam wargi i odepchnęłam go od siebie delikatnie, ale stanowczo.

-Harry, nie.- szepnęłam, a chłopak westchnął zrezygnowany. Dla mnie równie było to ciężkie, ale nie mogłam sobie pozwolić na zbytnie okazywanie czułości. Przynajmniej nie w otoczeniu prawie większości znajomych ojca. Nie chciałam niepotrzebnie go denerwować. Z niechęcią przyjął do faktu to, że jego córka spotyka się z kimś z rodziny mugoli i jeszcze na dodatek z domu Gryffindoru. Tak, miałam ciężko.

-Okej. Więc, chodźmy już lepiej.- odparł akurat w tym samym momencie, gdy ryk ponowił się, a parowóz zasłoniły białe kłęby dymu.