Dwa.

     Po bardzo, ale to bardzo długiej przerwie dodaję drugi rozdział. Przepraszam, że zajęło mi to aż tyle, ale jakoś straciłam wenę na to opowiadanie i pojawiła się ona niedawno. Zaczęłam jak w transie pisać podczas Władcy Pierścieni, a skończyłam dzisiaj na dokańczaniu 1DDay.

Mam nadzieję, że znajdzie się tutaj parę osób, które po tych 2 miesiącach dalej są ciekawe tej historii.

Nie zanudzam już więcej, tylko zapraszam do czytania ;)

CZYTASZ=SKOMENTUJ

~~*~~

1 września 2012 r.

  W Wielkiej Sali jak zwykle panował ten sam hałas, co zawsze. Co roku podczas uroczystej uczty z okazji rozpoczęcia roku, panował tutaj niesamowity gwar, ponieważ wszyscy witali się ze swoimi starymi przyjaciółmi, jeśli nie zdążyli tego zrobić podczas podróży pociągiem. Pomimo tego, że wiedziałam, że ten hałas wpłynie na pojawienie się dokuczliwej migreny, uwielbiałam to. Może wydawać się to dziwne, ale kochałam wszystko co było związane z tym miejscem, nawet potrafiłam zacząć tolerować te wrzaski, ale tylko dlatego iż były częścią tego miejsca.

  Stałam przed wielkimi drzwiami do Wielkiej Sali i przypatrywałam się obrazowi roześmianej, kipiącej energią młodzieży z leniwym uśmiechem na ustach. Wiedziałam, że jutro ich miny nie będą już tak radosne, ponieważ każdy dostanie swój plan i będzie musiał się zmierzyć z przedmiotami na ten rok. Mnie, jak co roku, przerażała myśl o lekcjach z moim ojcem. Nienawidziłam eliksirów i bardzo pragnęłam się wypisać z jego klasy, ale on stanowczo mi na to nie pozwalał. Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo mu na tym zależy! Nie jestem nim i nie kocham tego przedmiotu, tak jak on, kiedy był nastolatkiem.

  Poczułam dłoń na ramieniu i spojrzałam na Zayn’a i Cath. Przyjaciółka wskazała głową w stronę Sali i w trójkę ruszyliśmy do stolika Ślizgonów, ustawionego na samym końcu pomieszczenia. Nasze przyjście spotkało się z wielkim rykiem, od którego aż musiałam zatkać uszy. Okej, to była już lekka przesada, ale czemu w sumie mam się dziwić. Praktycznie każdy znał i uwielbiał naszą trójkę. Mnie i Zayn’a z tego powodu, ponieważ byliśmy jednymi z tych najlepszych zawodników grających w quidditch, a Cath… była dziewczyną Malika i to wystarczyło jej, aby zdobyć popularność. Widocznie odpowiadało jej nawet takie coś. Dziewczyna uwielbiała być w centrum uwagi i czasami aż za bardzo obnosiła się z tym, że jest lepsza. Gdy ktoś choć w najmniejszym stopniu nie spasował jej wymaganiom, które ułożyła sobie w głowie, potrafiła zamienić się w niezłą sukę. Wiele osób zastanawiało, dlaczego się z nią przyjaźnię, Cóż, ona nie zawsze taka była. Na samym początku znajomości była bardzo nieśmiałą osobą, dopiero, gdy zaczęła spotykać się z Zayn’em, przeżyła taka wewnętrzna przemianę.

  Usiadłam na swoim miejscu, obok Zayn’a i zaraz wyciągnęłam szyję, szukając burzy brązowych loków Harry’ego. Oczywiście siedział tam gdzie zawsze, zwrócony twarzą do mnie by zawsze mieć mnie na oku i komentować ruchem ust czy mimiką twarzy mowy dyrektora. Zawsze mnie tym rozbawiał i musiałam przygryzać podniebienie, aby nie wybuchnąć śmiechem.

  Gdy jego zielone tęczówki napotkały moje, twarz chłopaka rozświetlił jego firmowy uśmiech ukazujący dołeczki w policzkach, a po moim ciele rozpłynęło się przyjemne ciepło. Jak bardzo w tej chwili pragnęłam zerwać się z miejsca i rzucić się w jego stronę. Czasami przerażało mnie jak ten człowiek na mnie działał. Odwzajemniłam jego uśmiech i bezdźwięcznie, tylko ruszając ustami powiedziałam, że za nim tęsknie. Rozstaliśmy się jakąś godzinę temu, a ja już nie potrafiłam bez niego wytrzymać.

 Poczułam nieprzyjemne dziabnięcie w okolicy żeber i odruchowo podskoczyłam w miejscu wydając z siebie cichy pisk. Zayn roześmiał, a ja czym prędzej zasłoniłam bok, żeby nie ponowił swojego czynu. Za każdym cholernym razem mi to robił! Wykorzystywał chwilę mojej nieuwagi i czerpał rozrywkę z mojego, jak on to kiedyś powiedział: „chomiczego pisku”.

-Jesteś żałosny.- burknęłam w jego stronę, a ten zrobił urażoną minę, wydął dolna wargę i pociągnął nosem, jakby zbierało mu się na płacz.

-Bels, ja tylko chciałem cię uchronić od katastrofy.- spojrzałam na niego z uniesionymi brwiami. Machnął ręką w kierunku stołu Gryfonów.- Ty i Harry. Przestańcie się tak w siebie wpatrywać, bo nawet ślepy poczuje te tryskające iskry. Później będziecie mieć dość czasu, na co nieco.- kończąc zdanie uśmiechnął się głupkowato, poruszając znacząco brwiami. Trzasnęłam go po głowie i wydałam z siebie cichy okrzyk oburzenia.

-Myślisz tylko o jednym.

-Oczywiście, przecież jestem facetem.- odparł i nachylił się w stronę Cath, składając pocałunek na jej policzku. Dziewczyna zachichotała i musnęła go w usta.

  Patrzyłam na nich z nieskrywaną zazdrością. Ja i Harry za każdym razem, gdy chcemy się spotkać na terenie szkoły czy podczas wakacji, musimy się ukrywać. W domu zazwyczaj zawsze kryje mnie przy tym Cath. Moi rodzice nie wiedzą nic o Harrym, oczywiście poza faktem, że jest uczniem w Hogwarcie, ale niech wystarczy im tylko ta informacja. Nie chcę żeby kiedykolwiek się o nim dowiedzieli, no przynajmniej na razie. Mój ojciec dość jasno dał mi do zrozumienia, że nie toleruje spoufalania się z czarodziejami półkrwi, a Harry z takiej rodziny pochodzi. Jego ojciec jest czarodziejem, natomiast matka mugolem. Harry ma jeszcze siostrę, również czarodziejkę, ale skończyła naukę 3 lata temu. Ukrywanie się odbywa się tylko w jedna stronę, państwo Styles wiedzą o mnie. Jest to bardzo kochane małżeństwo i bardzo zazdroszczę chłopakowi takiej rodziny.

  Wiele razy Harry próbował mnie nakłonić do tego, abym powiedziała o nim rodzicom, ale jego starania zawsze szły na marne. Nie chciałam ryzykować i tyle. Przez moja upartą naturę oboje cierpieliśmy, ale wolałam żyć tak niż wystawić Harry’ego na gniew mojego ojca.

  Spojrzałam jeszcze raz w stronę chłopaka. Akurat był zajęty rozmową z Niallem, który był jego dobrym kolegą grupy. Nie miałam okazji poznać go zbyt dobrze, głównie dlatego, że Gryfoni szerokim łukiem unikają Ślizgonów, ale wydawał się być sympatycznym chłopakiem. Więc skoro Gryfoni i Ślizgoni są tak do siebie nastawieni, dlaczego ja, Cath, Zayn i Harry tworzyliśmy taką zgrana paczkę? Rodzice Cath i moi znają się od dawna. Nasi ojcowie są tego samego rocznika i z dziewczyną znamy się praktycznie od kołyski. Zayn’a i Harry’ego poznałyśmy w pociągu, gdy zaczynałyśmy pierwszy rok w Hogwarcie. Oni mieli podobną historię. Od tamtego momentu jesteśmy nierozłączni, pomimo tego, że jesteśmy rozdzieleni do dwóch nienawidzących się domów.

  Z zadumy wyrwała mnie nagła cisza, która zapanowała na Sali. Głowy wszystkich były skierowane w stronę podium, na którym znajdował się długi prostokątny stół, za którym zasiadali wszyscy profesorowie. W tym roku nikogo nie brakowało, nawet obecny był ten wielgachny gajowy Hagrid. Po tylu latach i dalej nie znaleźli nikogo na jego zastępstwo. Dlaczego? Ten człowiek tak bardzo mnie irytował.

  Obecny dyrektor wystąpił naprzód i wyciągając ręce do góry, poprosił wszystkich o ciszę, co było zbędne, ponieważ wszyscy już dawno się zamknęli. Wymieniłam szybkie spojrzenie z Cath. Dziewczyna wywróciła oczami i wymruczała pod nosem jakieś niezrozumiałe słowa. Jeśli mówiłam, że kocham wszystko co związane jest z tą szkołą, cofam to. Szczerze gardziłam tymi corocznymi bezsensownymi mowami dyrektora. Oparłam więc brodę na ręce i zaczęłam bawić się kosmykami włosów, totalnie ignorując donośny głos mężczyzny na podium. Jeśli w tym roku znów nie zamierzało się odbyć coś interesującego, po co miałam go słuchać. Zapowiadał się kolejny długi okres poświęcony tylko i wyłącznie na naukę, bez żadnych atrakcji.

  -Och, to już koniec? Szkoda.- odparła Cath z udawanym smutkiem, gdy dyrektor zasiadła swoim miejscu, a na wszystkich stołach pojawiło się jedzenie. Prychnęłam z rozbawieniem i pokiwałam delikatnie głową. Wszyscy rzucili się już na jedzenie, więc podążyłam za ich przykładem. Nałożyłam na talerz skrzydełko kurczaka, pieczone ziemniaczki i wyglądającą bardzo apetycznie sałatkę. Zresztą wszystko, co pojawiło się na stole wyglądało przepysznie. Skrzaty pracujące w kuchni za każdym razem spisywały się znakomicie. Po kolacji na sekundę z talerzy poznikało wszystko, żeby znów zostały zapełnione, tym razem samymi smakołykami. Byłam najedzona i skusiłam się tylko na kawałek czekoladowego ciasta. Czułam się jakbym miała zaraz pęknąć, gdy wkładałam do ust ostatni kęs deseru.

  Myślałam, że nigdy nie dotrę do lochów. Gdy tylko dyrektor obwieścił koniec uczty i pozwolił opuścić Salę, wszyscy rzucili się w stronę wyjścia. Przy drzwiach panował istny chaos. Wszyscy popychali siebie nawzajem, żeby tylko jak najszybciej znaleźć się we własnym pokoju wspólnym. Na ten widok, odechciało mi się wszystkiego i usiadłam na jednej z ławek, czekając aż tłum nieco się przerzedzi. Po jakiś 10 minutach, udało mi się w końcu wyjść na główny korytarz i ruszyłam w stronę lochów za resztą Ślizgonów. Nigdzie nie widziałam przyjaciół, więc pewnie udało im się wcześniej wydostać i byli już na tyle zmęczeni lub planowali coś na osobności, że nie zamierzali na mnie poczekać. Jedna z dziewczyn, której imienia nie znałam, podała hasło i grupką prześlijmy przez kamienną ścianą do oświetlonego zielonymi lampami, Pokoju Wspólnego. Nasz Pokój znajdował się pod jeziorem, wiec przez wysokie, wzmocnione magicznie okna, mogliśmy, kiedy tylko chcieliśmy obserwować tajemnice skrywające się w głębinach akwenu. Kamienne ściany przyozdobione były różnymi gobelinami i kotarami w barwach domu. Minęłam kominek i machnęłam ręką w stronę dziewczyn z mojego roku, które rozgościły się na fotelach i wielkiej, podłużnej kanapie o ciemnych obiciach. Odwzajemniły gest i uśmiechnęły się do mnie, po czym wróciły do przerwanej rozmowy. Nic się tutaj nie zmieniło, więc nie traciłam czasu na bezsensowne rozglądanie się i skierowałam się w stronę korytarza, który prowadził do dormitorium dziewczyn.

  Przy moim łóżku znalazłam swoją walizkę i czym prędzej wzięłam się za rozpakowanie rzeczy. Gdy wszystko było już na swoim miejscu, wpakowałam walizkę pod łóżko i odsunęłam zielone, jedwabne zasłony, aby rozścielić łóżko. Padałam ze zmęczenia. Poskładałam, pięknie wyhaftowaną złotymi nićmi narzutę, kładąc ją na skrzyni znajdującej się przed łóżkiem. Przebrałam się w piżamę, która u mnie składała się z czarnych dresów oraz starej koszulki Harry’ego, którą kiedyś mi podarował. Szybko wślizgnęłam się pod ciepłą kołdrę. Pomimo dywanów, dało się czuć chłód przechodzący przez kamienną posadzkę. To był jedyny minus, mieszkania w lochach. Zanim całkowicie ułożyłam się do snu, wzięłam do dłoni oprawiony w czarną skórę pamiętnik i zapisałam w nim wszystko co się dzisiaj zdarzyło. Szczególną uwagę poświeciłam mojemu koszmarowi. Przez cały dzień kompletnie o nim zapomniałam, ale teraz, gdy znowu nadeszła pora aby iść spać, wspomnienia powróciły. Moją skórę pokryła gęsia skórka. Przerwałam opisywanie snu i zatrzasnęłam notatnik, chowając go do nocnej szafki.

  -To był tylko głupi, jednorazowy koszmar. Wytwór mojej cholernej wyobraźni i już więcej się nie powtórzy.- wyszeptałam do siebie i położyłam głowę na poduszce. Myślałam, że jeśli wypowiem te słowa na głos jakoś się uspokoję. Niestety pomimo tego, że leżałam przykryta aż po uszy, wciąż czułam ten nieprzyjemny chłód na ciele. Zanim w końcu odpłynęłam w krainę snów, jeszcze przez dłuższy czas wpatrywałam się w sufit pokoju.